(21.10.11)

Κατέβηκα κάτω, απ τις σκάλες.

σταμάτησα να θυμηθώ αν είχα κλειδώσει, άνοιξα την πόρτα..έκανε κρύο.

προχώρησα κάτω και πέρασα γρήγορα απέναντι.

Σκέφτηκα να στρίψω αριστερά αλλά συνέχισα προς τα κάτω..

Ο τοίχος δεξιά μου έλεγε ‘’δώστε τόπο στην οργή’’

Λάθος μέρα, σκέφτηκα.

Έφτασα στη στάση..δεν ξέρω, μου ήρθε η επιθυμία να πάω στη θάλασσα αλλά κοίταξα πάνω και σκέφτηκα κάτι άλλο για να αποσπάσω τον εαυτό μου. Ύστερα από λίγο ήρθε το λεωφορείο. Μπήκα μέσα.

Στεκόσουν πίσω, σε κοίταξα φευγαλέα για μια στιγμή, μου φάνηκες περίεργος σχεδόν με τρόμαξες, αλλά πλησίασα κι έκατσα απέναντι. Σε κοίταξα καλύτερα όταν ήμουν σίγουρη ότι δεν έβλεπες. Είχες όμορφο πρόσωπο, σκούρα μάτια.Πέρασες μέσα απ’ το κάγκελο κι έκατσες στη γωνία ανεβάζοντας τα πόδια σου πάνω.Άνοιγαν οι πόρτες κι έμπαινε κρύος αέρας.. εγώ κοιτούσα έξω αλλά έβλεπα απ’ το παράθυρο όταν γυρνούσες προς εμένα. Μου άρεσε ο τρόπος που ήσουν, το βλέμμα σου, κάτι γενικά. Σαν να είχες την ασφάλεια που χρειαζόσουν, μέσα σου μα να μην το σκέφτηκες ποτέ. Και σαν να ήξερες, μα να μη σε ένοιαζε έτσι κι αλλιώς. Εντάξει. Από τους ανθρώπους που..

και αναρωτήθηκα πόσους σαν εσένα συνάντησα και άφησα να φύγουν απλώς  γιατί δεν μοιραστήκαμε σιωπή..

και πόσους θα αφήσω ακόμη κι αν με νοιάζει στ’ αλήθεια τελικά..

Σηκώθηκες, πέρασες πάνω απ’ το κάγκελο, 

πλησίασες και άφησες το εισιτήριο σου πάνω στο μηχάνημα, μπροστά μου. 

Προσπάθησα να δω τα δάχτυλα σου, αλλά δεν πρόλαβα..

Άνοιξε η πόρτα και κατέβηκες. Στην επόμενη στάση κατέβηκα κι εγώ.

Μια μέρα θα πάω στη θάλασσα κι ας είναι βράδυ, δεν θα φοβάμαι..